Melankoli Genimiz

Bizim ülkedeki insanların geni bozuk bence.Fazladan bir gen var diye düşünüyorum.Adına da melankoli geni dedik bir arkadaşla.Ne çok alışmışız her şeyde üzülmeye,dertlenmeye.İki dakika mutlu olsak onu kendimize çok görüp, ''ya acayip mutlu oldum, ülkemin insanına ayıp ''deyip hemen bir şeyleri  kendimize dert ediniyoruz.Bazen geçmişe dair bir şeyi düşünüyoruz,bazen geleceğimize dair.Ama o mutluluğu bozacak bir şey illaki ortaya çıkıyor.Lisede edebiyat öğretmenlerimizden biri şöyle bir şey demişti: 
- Şimdi en işlek caddeye gitseniz ve birinin bağıra çağıra ağladığını görseniz, ''ah vah edip,bir derdi var belli ki'' deyip ona üzülürsünüz.Yine aynı caddede sesli bir şekilde kahkaha atan birini görseniz,''bu ne yapıyor ya,deli mi ? '' deyip ayıplarsınız- demişti.
Ne kadar da haklı olduğunu o konuşmayı yaptıktan sonra insanları gözlemleyerek iyice anlamıştım.Cidden hepimiz öyleyiz.Mutluluğa bir alerjimiz var sanki.Kendimize yakıştıramıyoruz.Mutlu olmak,gülmek burada yasak.Ağlamalısın,acı çekmelisin ki o etrafında mavimsi ışıklar saçarak gelen kahraman seni kurtarsın.Yok canım,gelmez o,bekleme.Film veya kitap değil bizim hayatımız.Sen kendin mutlu olmaya çalışmadığın sürece kimse seni gelip mutlu edemez.Ancak başka bir yalana aldanmış olursun.Kısa süreli mutluluklar yaşarsın belki ama kısa süreli.Sonra hoop masal biter.Gökten üç elma düşer belki aklın başına gelir diye.Ama akıl başa zor gelir.Genimiz bozuk dedim ya.Biz de melankoli geni var fazladan,nabeerr ...

Great Teacher Onizuka ^^