Tünelin Ucu

Değişim rüzgarlarını başlattım ve kendime eziyet etmemeye karar verdim.Yoksa bu yolun sonu yok.Hababam Sınıfı'nda Şaban'ın ''Arkadaşlar,gelmeyin.Tünelin ucu b.mb.k bir yere çıkıyor.'' demesi gibi.Boşvereceğim bazı şeyleri ve hayatımdan birkaç kişiyi çıkaracağım.Yavaş yavaş yapacağım bunu.Bir anda kıyamam,sevdiğim insanlar çünkü.Sevdiğim oldukları için onları kırmamaya özen gösterirken hep kendimi kırılmış buldum ve bunu dillendiremedim de.Huyum kurusun.Konuşamıyorum böyle durumlarda.Anlasınlar istiyorum ama bu da çocukluk.Kim nasıl anlasın ben konuşmazsam,kırıldığımı söylemezsem ? Saçma bir durum benimkisi.İnsanlara çok bağlanmayacağım artık.En azından kendimden çok taviz vermemi gerektirecek kadar bağlanmayacağım.Bakalım yapabilecek miyim ? Beklenti dozumu da ayarlamam gerek.Önceden çok başarılıydım bu konularda.Son yıllarda bozuldum.Daha çok düşünür oldum,daha çok insani ilişkilere odaklandım.Ama ne olursa olsun başaracağım,aşacağım bu durumu.İçimi döktüm.Oh be rahatladım.Hadi bir şarkı dinleyelim ;)

Beş dakikada bir motorunun acelesine inat

Biniyorum meçhule ardımda martılar,telaş

Bırakıp gitmek var şimdi seni yarim

Dört yan ezan,vapur vapur,boğaz