Garip bir haldeyim yine blog.Ne zaman uzun konuşmaların içine girsem sonunda bu ruh haline bürünüyorum.Tam her şeyi rayına oturtmuşken başka bir şey hortluyor.Hani bir hikaye var ya,bir kızdan gül bahçesine girip en güzel gülü seçmesi istenir.Kız hep bir sonraki güle hayran kalır ve sonunda elleri bomboş kalır.O kız gibi hissediyorum kendimi.Hep bir sonrasını düşünüyorum hayatta.Ne gerek var,değil mi ? Aslında büyük ölçüde anı yaşayan bir insanım ama bazen bir düşünmeye başlayınca kötü oluyorum.Dün sabah okula giderken otobüste yaşlı bir amcanın yanına oturdum.Tam inmeme bir dakika kala önce öğrenci olup olmadığımı sordu.Sonra da direk şunları dedi :'' Hayata bir kere geliyorsun.'' Ne diyeceğimi bilemedim.O an neden bana öyle bir şey dedi anlam da veremedim ama duymam gerekenleri söyledi.Bir kere geliyoruz bu hayata.Bir daha yaşamayacağız.O yüzden neden düşünüyorum ki bir ileri aşamayı ? Kendimi güvene almak için mi ? Muhtemelen o yüzden.Daha az yıpranıp,daha az acı çekmek için ama değmez cidden.Yaşayıp görmek lazım.Yaşamak lazım.
Dün akşam üzeri arkadaşımla koşu yarışı yaptık.Öyle bir anda kararlaştırdık ve sahaya gittik.Yıllardır düzeli koşmuyordum.Yarışı ise en son ortaokul yıllarımda kısa mesafede yapmıştım.Bu sefer ki alan 400 metreydi.Ne çılgınlık...Gençlik işte,bir anda gaza geliyoruz.Neyse koşmaya başladık.Hızlı başladık.Bu yüzden de erkenden yorulduk.İlk 50 metrede ben öndeyken sonra arkadaşım önüme geçti.İkimiz de iyice yorulmuştuk.250. metrede ''Ben öldüm.'' dedim.Artık ya kenara bir yere atacaktım kendimi ya da zorlayıp bitirecektim yarışı.Neyse o sırada arkadaşım da yavaşladı.Aramızda iki adım mesafe kaldı.''Ya şimdi ya da hiçbir zaman Feta '' diyerek bir anda hızlandım.Son enerjimle koşmaya başladım ve galip geldim.Sonrasında ikimiz de bittik.Attık kendimizi yerlere.Nefesim sanki beni zehirliyordu.Bu deneyimden sonra ikimiz de bir daha böyle bir şey yapmaktan vazgeçtik.Yine de çok eğlendik.Dostluk kazandı :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder