Yılın son günleri geldi yine.Bir hüzün kapladı içimi.Buraya yazarak biraz rahatlamak istiyorum.
Kimse,kimse için bir şey yapamıyor bu hayatta.Üzülüyorum,sevdiğim insanlara yardım edemediğim için.Onların kendilerine yardım etmediklerini gördüğüm için.Kızıyorum onlara, hayattan hiçbir beklentilerinin olmadığını söyleyip iki yüzlülük yaptıkları,bencil davrandıkları için.Bugün ağladım blog.Çaresiz olmak çok kötü bir şey.Dayanamıyorum bu duruma.Benim düşüncelerime göre insan isterse yapabilir.Kendini kurtarabilir.Ama niye istemiyorlar?Acımak istemiyorum kimseye.Acımıyorum da.Acımak,en çok da kendimize acımak öldürür insanı.Bunu çok iyi biliyorum.Bir dönem ben de kendime çok acıdım.Beni anlasınlar istedim.Bazı şeyleri anlattım ama kimse anlamadı.Kimse anlamak zorunda değil çünkü.Kendimizi kandırıyoruz her seferinde.Birileri çıkıp kurtarmayacak bizi.Bunu keşke anlayabilseler.Keşke kendilerini bu acımadan kurtarabilseler.Ama bir süreçmiş bu.Ne kadar çok seni etkileyen olay yaşarsan o kadar işler sana ve kendini bundan kurtarman zorlaşır.Off.Aklımda sorulmayı bekleyen bir soru var ama biraz daha düşünürsem vazgeçebilirim sormaktan.Çünkü biraz daha düşünürsem hak vereceğim.Oysa ben bu sefer kimseyi anlamak istemiyorum.
Geçen yılbaşını hatırladım bir an.O zaman da ağlamıştım şaka gibi.Bir yıl geçti.Koskoca bir yıl.Ve değiştiremeyeceğim şeyleri bir tokat gibi çarptı suratıma bugün.Olay benlik olsa sadece ne yapar eder bir yolunu bulurdum.Değişmez diye bir şey olmaz.Değişmeli.Ama sorun da bu ya.Olay benim dışımda.Ne diye uğraşıyorum o zaman?
Neyse blog.Ben kendimi o tünelden kurtarmaya çalıştım ve bunu başardığımı düşünüyorum.Umarım sevdiklerim de kendi karanlık tünellerinden kurtulabilirler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder