Geçip Gidecek

Nöbetlerle geçen bir bayramı atlattım.Nöbetlerde mutluydum.Hem kafamın dağılmasına neden oldu hem de insanlarla olmak güzeldi.Nöbet bitiminde bile eve gelmedim.Orada durdum öğlene kadar.Evde kendimle baş başa kalınca bir sürü düşünce beynime uçuşuyor.Bir şeyleri bitirmenin zorluğunu yaşıyorum bu aralar.Kendi içimde bitirmenin zorluğu...Neden anlaşılmadım bir türlü çözemiyorum.Niye insanlar yanı başında duran insan için çabalamıyor da başkaları için yapıyor bunu? Hayatımda sevdiğim birkaç insan bunu yaparak beni çok incitti.İlişkimi azaltıyorum böyle olunca ama üzülen ben oluyorum.Niye böyle oluyor diye sorgulamaktan kendimi alamıyorum.Sanırım benim için zaten hep bizimle olacak,bağlarını kesmez diye bir yanılgıya giriyorlar.Olmaz.Öyle yapamam işte.Sorunlarımı dile de getirdim inanır mısın? Hani konuştukça çözülürdü meseleler? Benim hiçbir meselem çözülmüyor öyle.Konuşuyorum,o an beni rahatlatıyorlar ama sonra yine aynı şeyler.Geçenlerde ilk kez otuzlu kırklı yaşlarda olmak istedim.Herkesi anlayayım diye,her şeyi boş verebileyim diye.Yavaş yavaş olacak her şey.Yavaş yavaş büyüyeceğim.Ben kendimle varım.Daha neler neler yaşayacağım şu hayatta.Öyle hemen kendimi salamam.