Birkaç Ufak Mesele

      Yarın bir proje sunumum var.Poster şeklinde hazırladık arkadaşlarla.Bölümümüzle pek alakası yoktu ama hoca o konuyu verdi.Sonuç güzel de oldu.Bakalım sunum nasıl geçecek.Sorumlu olduğum kısma hala çalışmadım ama zaten her şeyine hakimim.O yüzden bu rahatlığım.Şimdi kısaca kuracağım cümleleri sıraya koyacağım.Yarın bir şekilde hallederim.Bu rahatlıkla geniş çaplı projelere falan katılsam iyi olur ama üşengeç bir insanım.Sırayla tüm aşamaları düşünüyorum ve anında vazgeçiyorum.Aslında başlayınca bir işe çok zevk alıyorum.İnsan kendini mutlu hissediyor.Yararlı bir şeyler yaptığını düşünerek tatmin oluyor.Kısacası başlangıç önemli,gerisi çorap söküğü gibi geliyor.   
      Geçenlerde bir kitap bitirmiştim.Hapishanede geçiyordu.Orada bir konudan bahsediyordu ve koskoca kitap bitti,benim aklımda o kaldı.''Bir insan acı çektiği yerden ayrılınca, ne kadar geride kalan arkadaşlarına,kurtulduğunda ziyarete geleceğini söylese de bir daha o yere uğramak istemez ve o insanlarla görüşmez.'' Buna benzer bir cümleydi.Şimdi bunu hapishaneye uyarlarsak çok haklı bir tespit ama benim kafama takılan bunu hayatın geneline de uyguluyor muyuz? Bir insan kötü zamanlarına denk gelen bir arkadaşlığı iyi zamanlarında da arıyor mu ? Mesela x şehrinde yaşıyorsun,sorunların var,seni dinleyen,rahatlatan insanlar var.Sonra y şehrine gidiyorsun bir süreliğine ve burada güzel vakitler geçiriyorsun ya da en azından bir sorunun olmuyor.O sürede ise x şehrindekileri düşünmüyorsun bile.Çünkü bir derdin yok,konuşmaya ihtiyacın yok.Aklımdaki senaryo bu tarza uygun şeylerdi.Düşündükçe biraz kötü oldum.Sonra çok saçma geldiğini anladım.Kişiden kişiye ve arkadaşlığın boyutuna göre değişebilir bu ama ben tabii yine tatmin olamadım.Bu akşam ev arkadaşlarıma anlattım mevzuyu.Biri örneğimi onayladı,öyle olur dedi.Diğeri de' o insanla sadece dertlerinden konuştuysa bu mümkün' dedi ama 'iyi kötü her şey üzerine konuşuyorlarsa böyle olmaz' dedi.Başka ikna edici şeyler de söyledi ama ben tezi çürütmek için ortaya başka başka şeyler attım.En sonunda da dedi ki :''Aradaki bağın güçlü olduğuna inanmak önemli.İnsan ona inanırsa böyle bir şey olmaz.'' dedi.O an bir rahatladım ki sormayın.Sonuçta inandığın sürece vardır bir şeyler.İnanmazsak yoktur.Hayat aslında çok basit de biz karmaşıklaştırıyoruz.
     Bir de son zamanlarda insanlarla tüm iletişimi yitirmiş gibi hissettim.Yani artık ne onların bana anlatacağı ne de benim onlara anlatabileceğim bir şeyler varmış gibi geliyordu.Muhabbet konuları sürekli bir tekrardan oluşuyor ve bundan artık o kadar sıkılmıştım ki kendimi bir süre o konular hakkında konuşmamaya zorladım.Bazen hep okuldan konuşuyorlar,bazen hep filmlerden,kitaplardan vb. Hiç mi başka konular yok ? Tamam içerik sürekli değişiyor ama başlık aynı.Aynı evin içinde uzun yıllar yaşayan insanları düşündüm.Onlar ne yapıyorlar,yıllar geçtikçe nasıl dayanıyorlar rutine? Bir anda kendimi telaşa verdim.Gelecek birkaç yıl gözümün önünden hızlıca geçti.''Ben daha şimdiden bu konuşmalardan bunalmışken aylar,yıllar geçecek ,ne yapacağım ?'' diye düşünerek hepten panikledim.Ama şimdi iyiyim.Mantığım tekrar girdi devreye.Her zaman yeni bir şeyler bulmaya çalışmak da yorar insanı.Alışık olduğumuz durumun verdiği bir rahatlık da mevcut.İnsan onu kaybedince anlar.O yüzden tekrar sohbet ortamına yelkenleri açıyorum. :)