Bir şeyler yazıp rahatlamam lazım.Sınav dönemim ve nedense bu döneme girince tüm kötü düşünceler gün yüzüne çıkıyor.Tamam,normalde de oluyor ama sınav dönemimdeki gibi yoğun bir biçimde olmuyor.Bugün bir an kendimi eski bir konu hakkında düşünürken buldum.Üstelik kendi çapımda beklentiye girmişim farkında olmadan.Hemen toparladım durumu.Yoksa aynı saçmalıklar devam edecekti.Ne gerek var,değil mi ? Kızdığım bir konu var son zamanlarda ama o konuyu da boş verdim.Bir keresinde boş vermedim ,sitemimi ettim ama sadece kendimi rahatlattım o çıkışla.Elde ettiğim bir sonuç olmadı.Bir keresinde de normal bir şekilde davrandım ve önemsenmedim.Şimdiyse uğraşmıyorum.Sürekli ''I don't care'' diyerek kendimi rahatlatmaya çalışıyorum.Geçen yıl o kadar düşünüp düşünüp vardığım sonuçlardan biri de değmiyorsa uğraşmamak oldu.Konu hiç fark etmiyor.İnsan ilişkileriymiş,okul meseleleriymiş,kişisel meselelermiş...Hepsi aynı.Çabana değmiyorsa bir şey demek ki bırakman gerekiyor.Çabalayıp mutlu olamıyorsan bırak.Yeni bir şeyler dene.Sonuna kadar tek bir şeyle kafayı bozmak niye? Küçükken dünyayı kurtarmak isterdim.Ülkeyi de değil dünyayı.Hedeflerim o derece büyüktü. :D Üzgün insan olmasın isterdim.İleride hepsini kurtaracağımı düşünürdüm.Sadece biraz büyümem gerekiyordu sonra herkes mutlu olacaktı.Sonuç, koca bir hayal kırıklığı.Yine de çabalıyorum ya,pes yani.Ne diyeyim kopamıyor insan küçüklük hayallerinden.O dünya kurtarılacak 😜
Geçen hafta yağmurlu bir günde bisiklet turuna çıktım.Rüzgar yoktu ve yağmur yavaş yavaş yağıyordu.Geçtiğim yerlerden bir kez daha geçtim,oturduğum yerlere bir kez daha oturdum.Ama bu sefer farklı deneyimler,farklı hisler yaşadım.Bir eski ev daha keşfettim.Renk uyumu mükemmeldi.Kapısına tıkladım,açan olmadı.Kimse yaşamıyordu o güzel evde.Yoluma devam ettim tekrar.Dönüşte bisikleti bırakacağım yere geldiğimde birini gördüm.Kim olduğunu bilmediğim ama uzun yıllardır tanıyormuşum hissi uyandıran biriydi.Bakışları o kadar tanıdıktı ki ne yapacağımı bilemedim ve sonunda ''Merhaba'' dedim.İçimden de ''Acaba tanıyor muyum?,Neden bana tanıdık gibi bakıyor?'' gibi sorular geçti.Mağlum tanıdığım insanları bazen tanıyamıyorum.Bir yıl aynı serviste olduğum kızı tanıyamamıştım geçen yıl.Neyse benden sonra o da merhaba dedi.Oranın çalışanı mıydı yoksa bisiklet tamiri için gelen biri miydi onu da bilmeme rağmen çıkarken ''Kolay gelsin.'' dedim.Bu süre zarfında hep benimle konuşmak için bekliyor gibiydi.Hani bir çocuğa sevdiği bir şeyi alırsın,bir an önce yemek için can atar ya işte öyle bir bekleyişti.Anlam veremedim cidden.Aklıma takıldı bu yüzden ama ne yapabilirim ki ? Bir anı olarak burada kalsın,unutmayayım diye yazıyorum. Bir haftadır okul var.Mutluydum.Ama ülke gündeminde ne zaman kötü haberler görsem tüm neşem kaçıyor.Çok etkileniyorum artık.Elimden hiçbir şey gelmiyor. Bugün kendi kendime öylesine düşünürken birden ''Neden gelmedin?''diye soru sordum.Öyle ortaya bir soruydu.Sonra ''Acaba böyle bir şarkı var mı?''diye araştırdım ve Jülide Özçelik'in şarkısını buldum.Gerçekten o kadar güzel ki.İnsana yarım kalmışlığı hatırlatıyor,sitem ettiriyor.
