Ay'ımdır Hep Tutulurum,Nice Işıkla Korunurum

Feta'nın Objektifinden
( Ortadaki turuncu yalnız ışığı kendime atfediyorum. :P )

 O vakit,sadece gözlerim ağlamıştı.
  Bu gece gönlüm ağlıyor ...

                  Reşat Nuri Güntekin

Hüzün kovan kuşu gelmiş

Gecenin yanağına konuvermiş

Ay tenli aşık

Şarkıma karşılık vermiş 

Bir Yaz Anısı - Ateş Böcekleri -

Ateş böcekleri ile dansım çok küçükken muhtemelen 6-7 yaşlarımda bir yaz babaannemlere gittiğimizde başlamıştı.Babaannemlerin köyünde elektrik sorunu vardı.Sürekli kesilir,her taraf karanlığa gömülürdü.Yine böyle bir akşamdı.Birden her taraf karanlık olmuştu.Büyükler bahçeye çıkmış sohbet ediyorlardı.Yanlarına gidip onları dinlemeye başlamışken birden gözüme karanlığı aydınlatan ufak şeyler takıldı.Üstelik hareket ediyorlardı.Hayatımda ilk defa böyle bir şey görüyordum.Çok şaşırmıştım.Adının ateş böceği olduğunu söylemişlerdi.Yakalamak için kovalamaya başlamıştım ama başaramamıştım.Bunun üzerine ben de onları izleyerek hayal dünyamda yolculuğa çıkmıştım.
Bir sonraki yaz yine babaannemlere gittiğimizde aynı şekilde ortaya çıkmıştı bu ışık saçan harika canlılar.Tabii o yıl ben ''Kovaladıkça kaçan ateş böceği misin ? '' şarkısını da öğrenmiştim.Böcekleri gördüğüm her vakit hemen şarkıyı söylemeye başlıyordum.Çok eğleniyordum onları izlerken.Yine bir gün her taraf karanlığa gömüldüğünde pencereden dışarıyı seyrediyordum.Küçük yaşımın verdiği sınırsız hayal gücüyle değişik şeyler üretip duruyordum.Birden karşı komşu amcayı karanlıkta bahçesinde gezerken gördüm.Ateş böcekleri her yerde olduğu için ve de gözlerim karanlığa iyice alıştığından amcanın her hareketini seçebiliyordum.Elleri arkasında bir ileri bir geri dolaşıyordu.O an kendimi o kadar üzgün hissetmiştim ki anlatamam.Çünkü eşinin yakın bir zamanda vefat ettiğini yakınlardan duymuştum.Amcaya dair başka hiçbir şey bilmiyordum.Saatlerce o amcayı izleyip hayatına dair kurgular üretmiştim ama sonu hep acıklı oluyordu.Hatta Yeşilçam'ın Son Hıçkırık filmindeki bir sahneyi hatırlatmıştı bu bahçede yürüyüş bana.Bir ara istem dışı gözlerimden yaşlar akmaya başladı.Çok etkilenmiştim hem amcanın durumundan hem kendi kurgularımdan.''Bundan sonra hep yalnız mı olacak,hep böyle karanlıkta tek başına mı gezecek?'' diye onu düşünüyor ve üzülüyordum.Bunu takip eden her karanlık gecede ben o amcayı izledim ve o her karanlık gecede eli arkasında bir ileri bir geri dolaşıp durdu.Aradan bir yıl geçti.Amcanın öldüğünü söylediler...Bahçesi ıssızlaştı.Bir süre sonra ateş böcekleri de kayboldu,önce o amcanın bahçesinden sonra tüm köyden...

Ateş böcekleri ... 

Anladım

Çok ihmal ettim burayı ... Hep gelip bir şeyler yazmak istiyorum ama bir türlü fırsat bulamıyorum.Tabii ben yine yazıyorum içimdekileri  defterime ama buranın yeri ayrı.
Son zamanlarda  yeni bir yol çizdim kendime.Aslında şöyle söyleyeyim.Önceden çizdiğim ama yürüyemediğim yola adımımı attım.Bu sefer hemencecik vazgeçmeyeceğim.Biliyorum kendimi.Karar verene kadar o kadar düşünürüm,kendime nasıl sözler veririm.Hatta kararımı da uygulamaya geçerim ama bir süre sonra bir balon gibi sönerim.Bu huyumdan çok muzdaribim.Ama yok bu sefer gerçekten bir şeyler hedefledim.Sonuna kadar gitmeliyim.Arada bir duraklamalar olacak,farkındayım.Yine de devam etmeliyim.Hayatımı nasıl yaşarsam mutlu olurum sorusunun cevabını arıyorum çünkü.Takdir edersiniz ki ümitsizliğe de kapılıp gidiyorum.Yapmak istediğim çok şey var.Bunun için önceliklerimi de biraz belirledim.Ama yine de karamsar bir ruh halinden kurtulamıyorum :(
Yoluma paralel bir yol daha var aslında.Ama o yola geçişim için biraz zaman var.O yola girmeyi denedim ama başarılı olamadım.O yüzden diğer yolda ilerleyip sonradan yan yola geçiş yapacağım ve bu sefer başaracağım. ;)



" Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını,
         Kendimi bulduğumda anladım.
Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış,
         Kendi yolumu çizdiğimde anladım.
Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat,okuyarak,dinleyerek değil.
         Bildiklerini bana neden anlatmadığını anladım. "

                                                  Can Yücel -Anladım