Öncelikle 30 Ağustos Zafer Bayramımız kutlu olsun.
Teoman'ın konserinden geliyorum.''Hayatım bu aralar neden böyle gidiyor? '' derken güzel bir sürpriz yaşadım.Hiç haberim yokken bir anda kendimi çığlıkların arasında buldum.Dün lise arkadaşımla buluşmak için sözleşmiştik.30 Ağustos nedeniyle bizim belediye genelde konser düzenlerdi ama bilgimiz yoktu.Amacımız oturup dertleşmekti.Öyle de yaptık.Çokça konuştuk,sorunlarımızı dile getirdik.Daha önce birbirimize bu kadar çok açmamıştık kendimizi.İyi geldi.Derken meydanda bir siren sesi duyduk,saygı duruşu yaptık ve İstiklal Marşı'nı okuduk.Oturduğumuz yer meydanın hemen yanı başı olduğu için çoğu şeyi görüyorduk ama dediğim gibi olaylara ilgisizdik,kendimize dalmıştık.Biz tekrar konuşmaya devam ederken bir ses şarkı söylemeye başladı.Böyle bir mutluluk yok.Hemen toparlandık,iki adım sonra kalabalıklar içerisinde yerimizi almıştık.Bir anda lise yıllarımızı hatırladık.Teneffüslerde bir köşemiz vardı.Kulaklığın bir ucu bende, bir ucu onda ,Teoman'a sardığımız zamanlardı.Sürekli İstanbul'da Sonbahar dinlerdik.Tam bundan söz açtık ki bu şarkı başladı.Birbirimize bakıyoruz.Nasıl mutluyuz,nasıl heyecanlı.Tesadüflerin en güzelini yaşadık.İçimizde ne var ne yok o alanda bıraktık.Sesimiz kısılana kadar eşlik ettik her şarkıya.Bazen şarkının başında birbirimize soruyoruz :'' Bu şarkıyı biliyor musun? '' diye.''Bilmiyorum.'' diyoruz ama Teoman söze girince ikimiz de bülbüller gibi şakıyoruz.
Teoman'ın performansı da mükemmeldi.Bir şarkıda öyle güçlü bir ses çıkardı ki hayran kaldım.Kemanist efsaneydi.Melisa Uzunarslan.Daha önce birkaç performansını video olarak izlemiştim.Canlı izleyince insan daha da hayran kalıyor.Kısaca ekip şahaneydi.Bize çok iyi geldi bu konser.Müziğe bayılıyorum.İnsan üzerinde kısa sürede böyle iyileştirici etki yapan başka bir şey yok bence.Mutluyum şu an.
